Anderhalf jaar geleden werd ik door een werkgever ingeroepen voor zijn werkneemster. Ze was net overstuur bij hem geweest want ze had net bericht ontvangen dat ze binnen twee weken haar huis uit gezet zou worden. De werkgever gaf door dat er een huurschuld was van € 3000,-.
Ik wist toen al wel dat er meer achter zat. De kans dat het alleen ging om een huurschuld was klein.
Ik maakte een afspraak met mevrouw. Toen ik binnen kwam zat daar een hoopje ellende. Ze had al jaren financiële zorgen, maar het huis uit gezet worden? Dat was heel erg; dit was niet alleen al heel lang haar thuis, maar ook van haar kinderen. Al pendelde die een beetje heen en weer tussen haar en haar ex.
De tranen vloeide overvloedig terwijl mevrouw haar verhaal deed.
Eerst de scheiding en daarna steeds minder uren bij haar werk hadden gezorgd voor een opstapeling van rekeningen. Ze dacht steeds zich wel te kunnen redden, had ook wel hulp gehad van een vrijwilliger maar zakte steeds dieper weg. Dat was ook niet zo gek want er waren tijden waarin mevrouw onder het bestaansminimum leefde.
We gingen aan de slag met inkomsten en uitgaven op een rijtje zetten en natuurlijk een overzicht maken van schulden. We moesten inzicht krijgen in de situatie. De administratie was een chaos, maar toch kwamen we een heel eind.
Helaas had de persoon die haar geholpen had met de belastingen grote fouten gemaakt waardoor daar ook weer nieuwe schulden weg kwamen.
De schulden waren meer dan € 10.000,- en het inkomen op bijstandsniveau. Alle mogelijke besparingen waren al gedaan. Alle schulden aflossen was op deze manier onmogelijk. Een problematische schuld dus. Normaal gesproken is dan de stap naar de schuldsanering de enige mogelijkheid.
Mevrouw wilde niet naar de schuldhulpverlening. Ze wilde het zelf doen.
Ze wilde alles tot op de laatst cent betalen, en de gemeente? Dat was en no go voor haar. Dat was mede de reden dat ze nooit een aanvulling op haar inkomen had aangevraagd. Ze wilde niets met de gemeente te maken hebben.
We bespraken verschillende mogelijkheden en uiteindelijk kwamen we toch uit bij de schuldhulpverlening. Dit meldde ik ook aan de woningbouwvereniging die akkoord ging met het stoppen van de uitzettingsprocedure. Dat mevrouw haar auto verkocht had en de opbrengst naar de verhuurder ging hielp daar ook bij mee.
Ik maakte een afspraak, maar vlak voor die afspraak vertelde ze me dat ze niet heen ging. Ze kon het best zelf en er waren wat veranderingen.
We planden snel weer een afspraak. Wat bleek, mevrouw had bij haar werkgever extra uren kunnen krijgen, ofwel een hoger inkomen. Daarnaast had ze het toch voor elkaar gekregen dat 1 van de kinderen bij haar ingeschreven werd i.p.v. bij haar ex wat een kind gebonden budget en kinderbijslag opleverde.
We puzzelden en puzzelden en kregen het uiteindelijk zo sluitend dat ze zelf in 3 jaar de schulden kon aflossen. Maar dan moest ze wel heel goed op haar geld passen.
Ik hield een tijdje sterk toezicht maar zag iets heel moois gebeuren. Ze redde het gewoon, alles aflossen. In principe helemaal zelf.
Elke keer als ik langs kwam vertelde ze vol trots over wat ze bereikt had.
Er was zelfs een keer dat ik haar nauwelijks herkende toen ik binnen kwam. Van het verbleekte gezichtje was weinig meer over. Hier stond een sterke vrouw!
Al snel kwamen de berichten dat ze kleinere schulden sneller afbetaald had omdat ze geld over had.
En nu, naar anderhalf jaar is meer dan 60% van de schuldenbult afgelost en is ze over 6 tot 12 maanden schuldenvrij. 2 – 2,5 jaar na de start.
Dat is enerzijds veel sneller als de schuldhulpverlening; daar duurt een traject drie jaar en het voortraject een half jaar tot een jaar; totaal 3,5 tot 4 jaar dus.
Anderzijds zag ik mevrouw opbloeien; van verdrietig muurbloempje tot een mooie roos.
Het allermooiste vind ik nog wel dat ze nu haar kinderen ook steunt in de financiële keuzes die ze moeten maken.
Afgelopen week was onze laatste afspraak; het traject is in principe afgelopen. Mevrouw was helemaal in tranen. Ze had het zo fijn gevonden iemand te hebben om op te steunen of om te bellen wanneer ze vragen had. Maar dat mag ze natuurlijk nog steeds doen.
Mijn klanten blijven een beetje mijn kindjes. Of het traject nu afgelopen is of niet; je blijft begaan met hun wel en wee.
Misschien vraag je je af hoe het kan dat deze mevrouw in de financiële problemen is gekomen. Ze kan blijkbaar heel goed haar geld beheren. Daar hebben we het natuurlijk wel over gehad. Mevrouw gaf aan dat het toen teveel was, ze had geen inzicht en had nooit geleerd hoe ze haar financiën kon beheren en deed daardoor maar wat.
Recente reacties